Bastaardkikker (Pelophylax kl. esculentus)

Een van de meest bekende groene kikkers is de bastaardkikker. Wanneer deze kwaakt, wordt vaak er vaak gedacht aan de broeierige zomerdagen. Maar waaraan wordt deze kikker nou gekenmerkt?

Uiterlijke kenmerken

De bastaardkikker is niet erg groot, maar ook niet klein. Hij heeft, zoals vermeld, een groene kleur. De mannetjes worden hoogstens negen centimeter groot en de vrouwtjes kunnen wel tot elf centimeter groot worden. Op zijn rug zijn een aantal zwarte vlekken te zien, meestal in combinatie met een dunne streep op zijn rug die geelgroen van kleur is. Zijn buik daarentegen, is niet groen. Deze is wit en heeft kwaakblazen die wit of grijs zijn.

Eetpatroon

Het gene wat de bastaardkikker voornamelijk eet, is kleine diertjes zoals vliegjes, wormpjes of muggen. Heel af en toe eet de kikker ook ietwat grotere dieren, als amfibieën of muizen het liefst amfibieën.

Leefomgeving

De kikker zit vaak in het water, maar is af en toe ook te vinden aan land. Na een bui zijn ze het vaakst op het land te vinden, om hier vervolgens te jagen. Ze gaan echter niet ver van het water weg. Het soort water waar het dier zich in bevindt, is ook verschillend. Zo kun je hem vinden in sloten en vijver, maar ook in kleine poelen. De kikker houdt van de zon. Ze vermijden plekken in de schaduw dan ook. Het water waarin ze te vinden zijn, is redelijk diep. Soms wel dieper dan 1,5 meter diep en breder dan vijftig vierkante meter. Een andere factor die bepaalt of een plek geschikt is voor de bastaardkikker, is de aanwezigheid van planten. De kikker houdt het meest van waterplanten die op heet water drijven.

Voortplanting

De meeste bastaardkikkers gaan april en juli op zoek naar een partner om mee te paren. Dit gaat op een speciale manier in zijn werk. De mannetjes zoeken elkaar eerst op, om gezamenlijk zoveel en zo hard mogelijk geluid te produceren. De paring vindt plaats wanneer de mannelijke kikkers het vrouwtje onder zijn oksels klemt. Hierbij wordt er door het vrouwtje een eiklompje geproduceerd. Deze bevat wel tienduizend eitjes. Deze eitjes worden vlak onder het oppervlak afgezet en komen uit na twee weken.

De bastaardkikker spotten

Om de bastaardkikker te spotten, is het het verstandigst om gedurende de paartijd te kijken naar het wateroppervlak. De kikkers maken in de avond het meeste geluid. Bij een hogere de temperatuur, is de roepactiviteit ook groter.

Overige informatie over de kikker

Hieronder staan een aantal algemene weetjes om de nog meer over de kikker te weten te komen.

- De kikker heeft uiteraard ook een wetenschappelijke naam. Het begin daarvan, Pelophylax, komt van het woord pelos, wat modder betekent en van het woord phylax, wat staat voor een persoon dat iets bewaakt. Samen is dat dus: iemand die modderige gebieden bewaakt. Esculentus, het tweede deel van de wetenschappelijke naam, staat voor eetbaar. Dit komt doordat kikkerbillen wel eens worden gegeten. De bastaardkikker echter niet. Het Soortenbesluit heeft er namelijk voor gezorgd dat dit verboden is. Het is echter wel mogelijk om kikkerbillen te eten in Belgische restaurants. De kikkerbillen in dit soort restaurants komen vaak uit India en uit landen in de omgeving.

- Een bastaardkikker die zich bedreigd voelt, maakt een geluid en waarschuwt hiermee de andere bastaardkikkers.

- Vroeger werden door middel van een kikker gekeken of een vrouw zwanger was. Dit werd gedaan door het vrouwelijke urine in het dier te spuiten. De bloedplaatjes van het dier vervormden dan door de hormonen die in de urine zat. Doormiddel van een grondig onderzoek naar het zwemvlies van het dier werd gekeken of de vrouw daadwerkelijk zwanger was.

- De naam van de kikker is ontstaan door zijn uitzonderlijke vorm. De kikker is vroeger ontstaan toen de poelkikker en een meerkikker hadden gepaard.