De Grizzlybeer of de Grizzly’s (Ursus arctos horribilis) zijn roofdieren (orde onder de zoogdieren) en vallen onder de familie van de beren. De Grizzlybeer is een ondersoort van de Bruine beer. Het is de Noord-Amerikaanse vorm van de bruine beer en is één van de grotere soorten onder de beren. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de zwarte beer, is de grizzlybeer erg gevaarlijk voor de mens. In het wild heeft hij een levensverwachting van 20 à 25 jaar.

Het leefgebied van de grizzlybeer

De grizzlybeer leefde oorspronkelijk in het ganse gebied van de Rocky mountains. Ondertussen is de grizzly niet meer te vinden in bewoonde gebieden en kan hij alleen nog gespot worden in een aantal natuurparken van de Verenigde staten (Yellowstone National Park), Alaska en Canada (Jasper National Park en National Park Banff). Alhoewel de grizzlybeer nog steeds symbool staat voor Californië en zijn afbeelding daarom ook op de Californische vlag prijkt, is de Californische grizzlybeer jammer genoeg volledig uitgestorven.

Het uitzicht van de grizzlybeer

De grizzlybeer is de tweede grootste beer ter wereld, alleen de Kodiakbeer kan nog groter worden. Hij heeft vaak een zilvergrijze pels met lichte punten maar er bestaan ook grizzlyberen met een roodbruine vacht. Als een grizzlybeer op zijn achterste poten staat, kan hij wel 2 tot 3 meter lang zijn. In vergelijking met de Europese bruine beer is de grizzlybeer gemiddeld zo’n 50 cm groter. Het gewicht van een volwassen grizzlybeer kan tot 600 kg bedragen. De vrouwtjes zijn meestal iets kleiner en ze wegen tussen de 90 en 140 kg. De grizzlybeer is voorzien van ontzettend scherpe nagels die wel 10 cm lang kunnen worden. Hij is sterk gespierd tussen de schouderbladen. Deze spierbundel is uitwendig zichtbaar als een opvallende bult. Dit maakt dat hij enorm sterke voorpoten heeft en erg hard kan lopen, zeker voor een dier met zo’n grootte en zulk gewicht. Zijn stevige poten, in combinatie met zijn goed ontwikkelde nagels, stellen hem in staat om gemakkelijk prooien te vangen. Het is ook een prima graver. Deze eigenschap stelt hem in staat om ook voedsel onder de grond te zoeken en om holen te graven.

Het voedselpatroon van de grizzly

Alhoewel de grizzlybeer als vegetariër zou kunnen overleven, gaat hij toch als omnivoor door het leven en eet hij dus bijna alles. Grizzlyberen zijn bovendien echte hamsteraars, ze leggen graag een voorraadje aan dat ze vervolgens verstoppen in zelf gegraven holen. De grizzly houdt van wortels en noten, is verlekkerd op bessen en hij jaagt op reptielen en zoogdieren. Ook grassen en insecten staan op zijn menu. Omdat het ook een goede zwemmer is, voedt hij zich ook regelmatig met vis. Hij is helemaal verzot op zalm.

Hoe gevaarlijk is een grizzlybeer voor de mens?

De grizzlybeer houdt niet van mensenvlees maar toch is de beer allesbehalve een menslievend dier. Zolang de mens de grizzlybeer niet opzoekt of voldoende afstand houdt, is er eigenlijk niks aan de hand. Om bij een confrontatie met een grizzlybeer toch niet ten prooi te vallen aan deze rover is het belangrijk om volledig bewegingsloos te blijven. Zo zal de beer geen dreiging ervaren en zal hij in de meeste gevallen dus geen verdere interesse meer vertonen. Het op een rennen zetten, is zeker geen goed idee daar deze roofdieren wel snelheden van 50 km/u kunnen bereiken.

De voortplanting van de grizzly

De paartijd van de grizzlybeer valt in de maand juni. Mannetjes weten de vrouwtjes te lokken met gromgeluiden en proberen ze te verleiden met bijtbewegingen. De draagtijd van een grizzlybeer bedraagt tussen de 180 en 250 dagen. De vrouwtjes bevallen in hun hol van blinde en tandloze jongen. In de maand april of mei zijn de jongen klaar om het hol te verlaten en zullen ze hun eerste stappen in de wereld zetten, in eerste instantie nog bijgestaan door hun moeder. Net zoals bij de meeste dieren, beschermt de moeder haar jongen tegen alles wat hun pad kruist. Een grizzlymoeder is dus levensgevaarlijk voor de mens.

De winterslaap

De winterslaap van een grizzlybeer neemt tot wel 7 maanden in beslag. De grizzly graaft hiervoor een ondiep hol waarin hij zich rustig kan nestelen. Tijdens deze maanden eet de beer zelden maar daar hij tijdens deze periode slechts weinig energie verbruikt, is dit uiteraard geen enkel probleem. Tijdens de zomermaanden die vooraf gaan aan de winterrust verorbert de beer wel grote hoeveelheden voedsel om alzo veel energie op te slaan. Vooral zijn favoriete voedsel, dit zijn bessen, gaan dan vlotjes en in grote hoeveelheden naar binnen.